Sinds kort heb ik Netflix en één van de eerste series die ik "uit" heb, is "Emily in Paris". Het gaat over de avonturen van een Amerikaans meisje die voor haar werk een tijdje in Parijs moet wonen. In de laatste aflevering van het laatste seizoen moet ze kiezen tussen twee banen én tussen twee mannen.
Het voelde ergens herkenbaar. Nu komt het weinig voor dat ik moet kiezen tussen een knappe Engelsman en een knappe Fransman, wel maak ik, net als iedereen, in het dagelijks leven steeds keuzes; grote en kleine.
Vooral nu de lockdown voorbij is en alles weer mag, komt het ook weer voor dat er dingen op dezelfde dag in het weekend vallen. Je wordt gevraagd voor een concert, maar er is ook een verjaardag. Er is een bedrijfsfeest, maar op dezelfde dag ook een festival, dat twee jaar niet door is gegaan. Er is een koor-optreden of een weekend weg met koor, maar ook een voorstelling. Het is een luxe-probleem, als je het al een probleem kunt noemen. Na twee jaar kunnen we weer zeggen "Dan kan ik niet, dan heb ik al wat". We moeten maar genieten van wat allemaal weer kan. Vaak is de keuze tussen het één en het ander makkelijk. Een optreden wordt makkelijk overgeslagen. Het koor zal nog wel vaker optreden. Andere keuzes zijn lastiger. Er was een bepaalde uitnodiging waar ik maar over bleef dim-dammen. Ik had de keus, maar ik had het gevoel van niet. Ik had het gevoel dat ik spijt zou krijgen als ik nee zou zeggen, maar ook als ik ja zou zeggen. Uiteindelijk werd met mijn neus op de feiten gedrukt; je moet ook weer niet te lang twijfelen.
Toen Emily eindelijk de stoute schoenen had aangetrokken en de liefde ging verklaren aan haar Fransman, bleek die net weer terug te zijn met zijn ex. Nadat ik dagen had getwijfeld over wel of niet mee te doen met een carnavalsgroep, hoorde ik dat de groep vol zat. De keuze is uiteindelijk voor me gemaakt. Ik wens iedereen veel wijsheid en een fijne zomer toe.
Comments